ஜனநாயக நாட்டின் வரப்பிரசாதமாக கிடைத்தது தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டம். 2005ஆம் ஆண்டு காங்கிரஸ் தலைமையிலான தேசிய முற்போக்கு கூட்டணி அரசு இதனை கொண்டுவந்தது. இது பிறந்தது தனிக்கதை. அதனை அப்புறம் காணலாம். ஜனநாயகத்தின் குழந்தையான தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டம், வளர வளர சர்வாதிகாரிகளின் குரல் வளையை பிடித்து நெறிக்க ஆரம்பித்தது. ஐந்தே ஆண்டுகளில் அதன் விஸ்வரூப வளர்ச்சியை கண்டு திகைத்த ஆட்சியாளர்கள் அதற்கு எதிராக ஆயுதங்களை கவனமாக ஏவினர். ஒரு கட்டத்தில் இருள் சூழ்ந்த அறைக்குள் தனியாக சிக்கித் தவிக்கும் நிலைக்கு இச்சட்டம் தள்ளப்பட்டது.
தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தை பெயரளவில் மாற்றும் முயற்சிகளும் கனகச்சிதமாக நடந்தது. அப்போது டெல்லி உயர் நீதிமன்றத்தில் மனு ஒன்று தாக்கலானது. அந்த மனுவில், டெல்லி உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி அலுவலகமும் தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தின் கீழ் கொண்டுவரப்பட வேண்டும் என்று கூறப்பட்டிருந்தது. அந்த மனுவை விசாரித்த நீதிமன்றம், பச்சைக் கொடி காட்டியது.
இதை எதிர்த்து உச்ச நீதிமன்றத்தில் மனு தாக்கலானது. அந்த மனுவை உச்ச நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதி ரஞ்சன் கோகாய் விசாரித்து வரலாற்று சிறப்புமிக்க தீர்ப்பு ஒன்றை வழங்கியுள்ளார். அந்த தீர்ப்பு சட்டத்தின் முன் அனைவரும் சமம் என்பதை மீண்டும் நிரூபித்துள்ளது. அந்த தீர்ப்பு, தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தின் கீழ் உச்ச நீதிமன்றம் வருகிறதா? என்பதை தெளிவுப்படுத்தியுள்ளது. அதுதொடர்பான கேள்விகளுக்கும் முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டது.
தகவல் அறியும் உரிமை மற்றும் தனியுரிமை ஆகியவை ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள் என கூறிய உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகள் அமர்வு, நீதித்துறையின் சுதந்திரம், அனைத்து விதமான மீறல்களிலிருந்து பாதுகாக்கப்பட வேண்டும் என்றும் அறிவுறுத்தினர். தொடர்ந்து, உச்ச நீதிமன்றத்தின் தலைமை நீதிபதி அலுவலகமும் தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தின் கீழ் வரும் என்ற வரலாற்று சிறப்புமிக்க தீர்ப்பை அளித்தனர்.
இந்த வழக்கில் நீதிபதி ரஞ்சன் கோகாயின் வார்த்தைகள் பொன்னெழுத்துகளால் பொறிக்கப்பட வேண்டியவை. அவர், “நீதித்துறை சுதந்திரம் மற்றும் பொறுப்புகள் ஆகியவை கைகோர்க்க வேண்டும். வெளிப்படைத்தன்மை நீதி சுதந்திரத்தை ஒருபோதும் பாதிக்காது” என்றார். மற்றொரு நீதிபதி சந்திரசூட், நீதித்துறை சுதந்திரம் என்பது நீதிபதிகள் மற்றும் வழக்கறிஞர்கள் சட்டத்திற்கு மேலானவர்கள் என்று குறிக்கும் அர்த்தமல்ல என்று அதிரடி காட்டினார்.
2016ஆம் ஆண்டில் ரஞ்சன் கோகாய் உள்ளிட்ட மூன்று நீதிபதிகள் கொண்ட அமர்வு இந்த வழக்கை கையிலெடுத்தது. முன்னதாக இந்த வழக்கு 6 ஆண்டுகளாக நிலுவையில் இருந்தது. அப்போது வழக்குரைஞர்கள் மற்றும் நீதிபதிகளின் கண்முன்னே பல கேள்விகள் இருந்தது. இது ஒரு அரசியலமைப்பு அமர்வால் விசாரிக்கப்பட வேண்டும். நீதித்துறை சுதந்திரத்தை பாதுகாக்க தகவல்களை நிறுத்தி வைப்பது அவசியமா? தகவல் கேட்பது நீதித்துறை கடமைகளில் தலையிடும் செயலா? என்பன போன்ற வேறுசில கேள்விகளும் இயல்பாய் எழும்பின.