கிராமங்களில் சுகாதாரத் துறை தொடர்பான தேவைகளுக்கும் வசதிகளுக்கும் இடையில் சமநிலை இல்லை. உலக சுகாதார அமைப்பு (WHO) 1000 பேருக்கு ஒரு மருத்துவரை பரிந்துரைக்கும் அதே வேளையில், இந்தியாவில் 10,189 பேருக்கு ஒரு மருத்துவர் மட்டுமே உள்ளார்.
ஒரு மதிப்பீட்டின்படி, நாடு முழுவதும் 6 லட்சம் மருத்துவர்கள் மற்றும் 20 லட்சம் செவிலியர்கள் பற்றாக்குறை இருந்து வருகிறது. வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழே உள்ள 30 கோடி மக்களுக்கான சுகாதார செலவுகள் நம் நாட்டில் ஒரு சுமையாகி வருகிறது.தரமான சுகாதார சேவைகளைப் பொறுத்தவரை 117 நாடுகளில் இந்தியா 102 வது இடத்தில் உள்ளது என்பது கவலைக்குரியது.
அண்டை நாடுகளான சீனா, வங்கதேசம், இலங்கை மற்றும் பூடான் ஆகிய நாடுகள் நம்மை விட சிறந்த இடங்களை பிடித்துள்ளன. காசநோய், இதய சம்பந்தப்பட்ட வியாதிகள், புற்றுநோய் மற்றும் சிறுநீரக பிரச்னைகள் உள்ளவர்களுக்கு சிறந்த சேவைகளை வழங்குவதில் இந்தியா பின்தங்கியிருக்கிறது.
உலகில் பசி பிரச்னைகளை எதிர்கொள்ளும் முதல் 45 நாடுகளில் இந்தியாவும் ஒன்றாகும். நம் நாட்டில் உணவு பற்றாக்குறை காரணமாக நமது குழந்தைகள் சாதாரண எடையை விட 21 சதவீதம் குறைவாக இருப்பதாக ஒரு ஆய்வில் தெரியவந்துள்ளது. பல காரணங்களால் இதுவரை இந்தியாவின் 27 சதவீத மக்களுக்கு மட்டுமே மருத்துவ காப்பீட்டு வசதி கிடைத்துள்ளது. இதற்கு முக்கிய காரணம், காப்பீட்டு நிறுவனங்கள் சுகாதார காப்பீட்டு சேவைகளை ஏழை மற்றும் கிராம மக்களுக்கு குறைந்த காப்பீட்டில் வழங்க தயங்குகின்றன. மற்றொரு காரணம் என்னவென்றால், மருத்துவ காப்பீடு மற்றும் அதன் நன்மைகள் குறித்து மக்களிடையே விழிப்புணர்வு இல்லாதது. அரசாங்கங்களின் பெரும்பாலான மருத்துவ திட்டங்கள் மக்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யவில்லை. குறைவான நிதி ஒதுக்கீடு மற்றும் கள அளவில் சிறந்த நிலைமைகள் இல்லாதது ஆகியவை வரவிருக்கும் சுகாதார பிரச்சினைகளுக்கு காரணங்களாக இருக்கும். 2017 ஆம் ஆண்டில் நாட்டில் உள்ள அனைவருக்கும் தேசிய சுகாதார திட்டத்தை அளிக்க மத்திய அரசு திட்டமிட்டிருந்தது. அதன்படி ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தை கடந்த ஆண்டு செப்டம்பர் 23ஆம் தேதியன்று அறிமுகப்படுத்தியது. இது அனைவருக்கும் சுகாதார காப்பீட்டு சேவைகளை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டு ஒரு குடும்பத்திற்கு ரூ .5 லட்சம் காப்பீட்டுத் தொகையை வழங்குகிறது. இந்த திட்டத்தின் கீழ் நாடு முழுவதும் சுமார் 50 கோடி மக்கள் பயன் பெறுவார்கள். இந்த திட்டம் அதன் நிர்ணயிக்கப்பட்ட இலக்குகளை அடையத் தவறிவிட்டது என்ற கருத்து இருக்கிறது. ஒவ்வொரு குடும்பமும் சுமார் 20 சதவீதம் முதல் 60 சதவீதம் வரை வருமானத்தை மருந்துகளுக்கு செலவிட வேண்டியிருப்பதால் மக்கள் தங்கள் செலவுகளைச் சமாளிக்க முடியாது. இதைக் கருத்தில் கொண்டு, மையம் பிரதான் மந்திரி ஜன ஆஷாதி விற்பனை நிலையங்களைத் தொடங்கியுள்ளது. மலிவு விலையில் சிறந்த தரமான மருந்துகளை வழங்க இது ஏற்கனவே நாடு முழுவதும் 5000 மருத்துவ கடைகளைத் தொடங்கியது. இப்போது 2020 க்குள் மேலும் 2500 ஜன ஆஷாதி கடைகளை அமைக்கவும் மையம் திட்டமிட்டுள்ளது. 2009-13 காலகட்டத்தில் நாட்டில் சுகாதாரத் துறைக்கு செய்யப்பட்ட செலவுகள் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 0.98 விழுக்காடு மட்டுமே. இந்த சுகாதார செலவு 2014 ல் 1.2 விழுக்காட்டிலிருந்து 2018 ல் 1.4 விழுக்காடாக உயர்த்தப்பட்டது. இதில் 30 விழுக்காடு செலவு ஆரம்ப சுகாதாரத் துறைக்கு மட்டுமே செலவிடப்படுகிறது. அமெரிக்கா போன்ற வளர்ந்த நாடுகள் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 18 விழுக்காட்டை சுகாதாரத் துறைக்கு மட்டுமே செலவிடுகின்றன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியா இவ்வளவு பெரிய நிதியை சுகாதாரத் துறைக்கு ஒதுக்க முடியுமா என்ற கேள்விக்கு விடை பெறுவது எளிதல்ல. முதலாவதாக, சிறந்த சுகாதார சேவைகளை வழங்க அடிப்படை வசதிகள் மற்றும் உள்கட்டமைப்புகளை மேம்படுத்த வேண்டும். அரசாங்கங்கள் வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழுள்ளவர்களையும் ஏழைகளையும் அடையாளம் கண்டு மருத்துவ காப்பீட்டு வசதியை வழங்க வேண்டும். மருத்துவ காப்பீட்டுத் தொகைக்கு அரசாங்கங்கள் மொத்தம் அல்லது சில காப்பீடுகளை வழங்கினால், ஏழைகள் நிச்சயமாக நிவாரணம் பெறுவார்கள். ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் ஒரு மருத்துவக் கல்லூரி அமைப்பதன் மூலம் மருத்துவர்கள் மற்றும் மேம்பட்ட சுகாதார சேவைகளின் பிரச்னை தீர்க்கப்படலாம். 2013 ஆம் ஆண்டில், நாட்டில் பெரியவர்களின் எண்ணிக்கை 8 விழுக்காடாக இருந்தது. ஒரு மதிப்பீட்டின்படி 2050ஆம் ஆண்டில் இது 18.3 விழுக்காடாக உயரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. வயதானவர்களில் பெரும்பாலோர் உடல்நல பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்ள வாய்ப்புள்ளதால் இது அரசாங்கங்களுக்கு ஒரு பெரிய சவாலாக மாறும். சுகாதாரப் பற்றாக்குறை மற்றும் அடிப்படை வசதிகள் காரணமாக கிராமப்புறங்களில் மக்களுக்கு சரியான சுகாதார சேவைகள் வழங்கப்படுவதில்லை. 1999 ஆம் ஆண்டில், நாட்டில் முதியோர் நலனுக்காக முன்னுரிமை அளிக்கும் சிறப்பு தேசியகொள்கையை அரசாங்கம் அறிமுகப்படுத்தியது. ஏழை-எளிய கிராம விவசாய குடிகள் 2011 இல் முதியோருக்கான சுகாதார பாதுகாப்பு திட்டத்தையும் அறிமுகப்படுத்தியது. இரண்டாம் கட்டமான நோய்கள் பரவுவதை சரி செய்வதை விட முதல் கட்டமான சுகாதார பிரச்னைகளைத் தடுப்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டியது அவசியம். ஆரோக்கியத்தை மக்களின் உரிமையாக அடையாளம் காண்பது மட்டுமே குறிக்கோளை அடைய உதவாது. அதிக நிதி ஒதுக்கீடு செய்வதன் மூலமும், கள அளவில் வசதிகள் மற்றும் உள்கட்டமைப்பை மேம்படுத்துவதன் மூலமும், தொடர்புடைய பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வு காண்பதன் மூலமும் சிறந்த சுகாதார சேவைகளை வழங்க முடியும். சிறந்த பலன்களை பெற மத்திய, மாநில அரசுகள் ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும்.
