மூன்றாண்டு தொடர்ச்சியான முயற்சிகள், தொலைநோக்கு பார்வையாளர்களின் சிந்தனையின் விளைவாக இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டம் உருவாக்கப்பட்டது. இந்த அரசியலமைப்புச் சட்டம் நவம்பர் 26ஆம் தேதி 1949ஆம் ஆண்டு அங்கீகரிக்கப்பட்டு, ஜனவரி 26, 1950ஆம் ஆண்டு செயல்படுத்தப்பட்டது.
புள்ளிவிவரங்களில் நமது அரசியலமைப்பின் வடிவமைப்பு
நமது அரசியலமைப்பின் இதயத்திலும் ஆன்மாவிலும் நாம் எத்துணை திளைப்பினும் இது ஒரு போற்றுதலுக்குரிய வரலாற்று கையெழுத்துப் பிரதி. நிறைய சமூக-பொருளாதார அபிலாஷைகளும் நம்பிக்கைகளும் அரசியலமைப்பின் வரைவுக்குப் பின்னால் உள்ள கட்டுமான தொகுதிகள். இந்தியாவைப் போலவே, ஒரு அரசியலமைப்பில் அனைத்து உரிமைகளையும் வழங்குவதன் மூலம், ஒரே நிலைப்பாட்டில், ஒரு நாட்டிற்கு ஒரு ஜனநாயக ஆன்மாவை செயல்படுத்தக்கூடிய பாக்கியம் உலகின் வேறு எந்த அரசியலமைப்பிற்கும் அல்லது நாட்டிற்கும் கிடைக்கவில்லை.
சாதி, மதம், பாலினம், வர்க்கம், பொருளாதார நிலை, பிற சமூக தீமைகளைப் பொருட்படுத்தாமல் அரசியலமைப்பு உரிமைகள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. பல கட்சி ஜனநாயகம், சுயாதீன நீதித் துறை, தேர்தல் தொழிற்சங்கம், மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகளுக்கிடையில் அதிகாரங்களைத் தெளிவாகப் பிரித்தல், சிறுபான்மையினருக்கு சிறப்புப் பாதுகாப்பு, பழங்குடியினர் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களுக்கான இடஒதுக்கீடு, மதச்சார்பின்மை ஆகியவை அடங்கிய சிந்தனை முடிவுகள் இந்திய ஜனநாயக அமைப்பின் வேர்களாகக் கொண்டுள்ளன.
பிற ஜனநாயக நாடுகள் பல ஆண்டுகளாக அவர்கள் ஜனநாயகத்தைத் தழுவி, தங்கள் குடிமக்களுக்கு நமது அரசியலமைப்பு ஒரே வீச்சில் வழங்கிய உரிமைகளை வழங்குவதற்கு பல ஆண்டுகளாகப் போராட வேண்டியிருந்தது. நாட்டின் பிரிவினைக்கு முக்கிய காரணங்களாக விளங்கும் மதம், சாதிகளால் ஏற்படும் சமூகத் தீமை, சமாதானத்தையும் நல்லிணக்கத்தையும் சீர்குலைக்க மீண்டும் மீண்டும் தன்னுடைய கோரமான தலையை உயர்த்த முயற்சித்த சம்பவங்கள் உள்ளன.
இவற்றையும் மீறி நமது தொலைநோக்குத் தலைவர்கள் மக்களை அரவணைக்கும் அரசியலமைப்பில் கூட்டாகச் செயல்படுவதற்கும் பயன்பெறுவதற்கும் பலமும் பொறுமையும் கொண்ட கூட்டுமுயற்சியில் ஈடுபட்டனர். அரசியலமைப்பின் முன்னோடியாக 11 தொகுதிகள் ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் வரைவதற்கு நமது அறிவுசார் தலைவர்கள் கடந்துவந்த உணர்ச்சி மோதலை நிரூபிக்கும்.
முதல் அரசியலமைப்பு மாநாடு 1946 டிசம்பர் 9ஆம் தேதி நடைபெற்றது. அரசியலமைப்பின் தொகுதிகளில் சுமார் 82 விழுக்காடு காங்கிரஸ் உறுப்பினர்கள். அவர்களின் எண்ணங்களும் அணுகுமுறைகளும் அனைத்தும் ஒருமித்ததாக இல்லை. உலகின் மிகப்பெரிய எழுதப்பட்ட அரசியலமைப்பை உருவாக்க அவர்கள் அனைவரையும் ஒருங்கிணைப்பது எளிமையான விஷயம் அல்ல. முழு முயற்சியும் தற்போதுள்ள காங்கிரஸ்காரர்களுக்கு மட்டுமே இருந்திருந்தால், நமது அரசியலமைப்பு பல்வேறு அரசியல் வரம்புகளின் கீழ் எழுதப்பட்டிருக்கும்! ஆனால் காங்கிரஸ் அரசியலமைப்பை ஒரு கட்சியாகவோ அல்லது உள் விவகாரமாகவோ பார்க்கவில்லை.
சிந்தனைத் தலைவர்கள் என்று கூறப்படும் பிற கட்சிகளின் சரியான வேட்பாளர்களுக்கு இது ஒரு முக்கியத் தளத்தை அளித்திருந்தததன் மூலம் அவர்களின் கருத்துகளை நேர்மையாக நாடமுடிந்தது. அரசியலமைப்பு கட்டமைப்புக் குழுவின் தலைவராக டாக்டர் பி.ஆர். அம்பேத்கர் நியமிக்கப்பட்டிருந்தது இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு.
சிறந்த தலைவர்களின் முயற்சிகள்
டாக்டர் அம்பேத்கர் கொடுக்கப்பட்ட பொறுப்புகளை இணையற்ற திறமையுடன் கையாண்டார். குழுவில் 300 பேர் வரை இருந்தபோதிலும், அவர்களில் 20 பேர் மட்டுமே முக்கிய பங்கு வகித்துள்ளனர். காங்கிரஸ் சார்பில், ஜவஹர்லால் நேரு, சர்தார் வல்லபாய்படேல், பாபு ராஜேந்திர பிரசாத் ஆகியோர் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். கே.எம். முன்ஷி, அல்லாடி கிருஷ்ணசாமி ஐயர் ஆகியோரின் பங்கும் குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது. அரசியலமைப்புப் பரிஷத்தின் சட்ட ஆலோசகராகப் பணியாற்றிய பி.என். ராவ், தலைமை வரைவாளரான எஸ்.என். முகர்ஜி ஆகியோரின் தனித்துவமான பங்கும் பாராட்டத்தக்கது.
ஒருங்கிணைப்பு முக்கியத்துவம்
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களால் உருவாக்கப்பட்ட 1935ஆம் ஆண்டு இந்திய அரசு சட்டத்தின் பெரும்பாலான விதிகள் இந்திய அரசியலமைப்பில் இணைக்கப்பட்டன. நவீன ஜனநாயக நாடுகளின் அனுபவங்களிலிருந்து நிறைய எடுக்கப்பட்டுள்ளன. இது அரசியலமைப்பிலிருந்து ‘பாரதீயத’ தடயங்கள் நீக்கப்படுகின்றன என்ற விமர்சனத்திற்கு வழிவகுத்தது.
உறுப்பினர்கள் சிலர் கிராம மட்டத்தில் ஆட்சியைப் பரவலாக்க காந்திஜியின் ஆலோசனையை ஆதரித்தபோதிலும், இதை வேறு சிலர் ஆதரிக்கவில்லை. இறுதியில், நவீன அரசியலமைப்புகள் தனிநபரின் உரிமைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவை, பஞ்சாயத்துகள் அல்லது பிற அமைப்புகளின் ஆளுமைக்குள்பட்டு அல்ல என்ற கருத்து, வடிவமைத்தவர்களின் செல்வாக்கு செலுத்துவதில் வெற்றிபெற்றது.
மத்திய மாநில உறவுகள் குறித்து நிறைய விவாதங்கள் நடந்துள்ளன. வரி வருவாய் மீது மைய அரசிற்கு அதிக அதிகாரம் வழங்குவதாகவும் விமர்சனங்கள் எழுந்துள்ளன. இன ஒருங்கிணைப்பைப் பாதுகாக்கும் ஒரு அமைப்பாக மத்திய அரசு, சில அதிகாரங்களுடன் மாநிலங்களுக்கு ஒரு சிறப்பு அந்தஸ்தை வழங்கும் ஒரு கூட்டாட்சி முறைக்கு ஒப்புக்கொள்வது ஒரு பெரிய நெருடலாக உள்ளது. மேலும் அம்பேத்கர் ஒரு வலுவான மத்திய ஆட்சிக்காக வாதிட்டார்.
ஒதுக்கீடுகளுக்கு ஆதரவு
முஸ்லிம்களுக்கு தனித்தனி தொகுதிகள் வேண்டும் என்ற சிலரின் முன்மொழிவு அரசியலமைப்பு மாநாட்டில் நிராகரிக்கப்படுவதை படேல் உறுதி செய்திருந்தார். அவ்வாறு செய்ய விரும்புவோருக்கு பாகிஸ்தானைத் தவிர இந்தியாவில் இடம் இல்லை என்பதும், சிறப்புத் தொகுதிகள் முஸ்லிம்கள் தமது வாழ்க்கை உயிரோட்டத்தை முழுமையாகப் பெறுவதைத் தடுக்கும் என்பதும் படேல் கூறினார். பெண்கள் இடஒதுக்கீடு கோரிக்கையும் குறைக்கப்பட்டுள்ளது.
கல்வி, வேலைவாய்ப்பு மற்றும் அரசியல் ஆகியவற்றில் இடஒதுக்கீடு என்பது தலைமுறைகளாகத் துன்பப்பட்டு, வெளியேற்றப்பட்டவர்களுக்கும், தீண்டத்தகாதவர்களுக்கும் மட்டுமே ஒதுக்கப்பட வேண்டும் என்று மாநாட்டில் முதலில் ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டது. 1928 ஒலிம்பிக்கில் இந்திய ஹாக்கி அணியின் தலைவராகவும், தங்கப்பதக்கம் வென்றதில் முக்கியப் பங்கு வகித்த ஜெய்பால்சிங், பழங்குடியினரின் அவலத்தை நாட்டின் உறுப்பினர்களின் கவனத்திற்கு கொண்டுவந்தார். இது திட்டமிடப்படாத விவாதத்திற்கு வழிவகுத்தது, இதன் விளைவாக பழங்குடியினருக்கு இடஒதுக்கீடு வழங்குவதற்கு ஆதரவாக முடிவெடுக்கப்பட்டது.
மக்கள் குரலுக்கு ஓர் அழைப்பு
மக்கள் கருத்து பெரிய அளவில் அழைக்கப்பட்டது நமது அரசியல் அமைப்பை மேலும் சிறப்பாக ஆக்குகிறது. ஏராளமான கருத்துரைகள் பெறப்பட்டன. இவை ஆய்வு செய்யப்பட்டு பல கருத்துப் பரிமாற்றங்கள் நடைபெற்றன. உணவுப் பற்றாக்குறை, வகுப்புவாத மோதல்கள், பல்லாயிரக்கணக்கான அகதிகள், பூர்வீக காலனிகளின் பிடிவாதம், காஷ்மீரில் மோதல்கள் போன்ற பல்வேறு பிரச்னைகள் நாட்டின் ஜனநாயகத்தை சிதைத்துவந்தன; இருப்பினும், அரசியலமைப்பின் வரைவு இரக்கத்துடன் எடுக்கப்பட வேண்டியிருந்தது.
பிந்தைய நடைமுறைப்படுத்தல்
அரசியலமைப்பு நடைமுறைக்கு வந்த பிறகும் பயணம் சுமுகமாக நடக்கவில்லை. நில சீர்த்திருத்தங்கள், இந்து நெறி மசோதா பின்னர் குடியரசுத் தலைவரால் எதிர்க்கப்பட்டன. அமைச்சர் ஆலோசனையில் ஏன் கட்டுப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று ராஜேந்திர பிரசாத் கேட்டுள்ளார். இது கட்டாயமானது என்று அரசியலமைப்பு வல்லுநர்களின் உறுதிப்பாடு சர்ச்சையைத் தணித்தது. சமூக, பொருளாதார நீதிக்கான அடிப்படை உரிமைகளைக் கட்டுப்படுத்துவது தொடர்பாக உறுப்பினர்களிடையே கருத்து வேறுபாடு எழுந்தது. சில சந்தர்ப்பங்களில், நீதிமன்றங்களில் கூட, உடன்பாடான பதில் இல்லை. நீதிமன்ற தீர்ப்புகளைத் தவிர்க்க பல அரசியலமைப்புச் சட்டத்திருத்தங்கள் செய்யப்பட வேண்டியிருந்தது.
42ஆவது திருத்தம் அவசரகாலத்தின்போது பல்வேறு அரசியலமைப்பு விதிகளை நீர்த்துப்போகச் செய்ய அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. அந்த மாற்றங்களைத் தடுக்க அரசியலமைப்பு திருத்தத்தை அடுத்துவந்த ஜனதா அரசு அறிமுகப்படுத்தியபோது நிலைமை ஒரு தீர்வுக்கு வந்தது.
நீதிமன்ற தீர்ப்புகளுடன் பாதுகாப்பு
உச்ச நீதிமன்ற பலநீதிபதிகளின் தீர்ப்பு, நீதித் துறை செயல்பாட்டின் அடியொற்றி அரசியலமைப்பிற்கு பல பாதுகாப்புகள், நாட்டின் குடிமக்களுக்கு சாதகமான பல கருத்துகளுடன் வந்தது. கேசவானந்த பாரதி வழக்கின் தீர்ப்பு அரசியலமைப்பு உள்கட்டமைப்பின் வரையறை எந்தவொரு அமைப்புகளிலும் அவற்றின் நிர்வாகிகள் பொறுப்பேற்க வேண்டும் என்ற கருத்துக்கு பெரிதும் உதவியது. 1990களில், மதச்சார்பின்மை, ஒரு மதிப்பீடாக பல ஏற்றத் தாழ்வுகளைத் தாங்கிக் கொண்டது, இருப்பினும் அது வலுவானதாக இருந்தது.
இந்தியாவின் மாபெரும் அரசியலமைப்பு சரியாக 70 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு 1949 நவம்பர் 26 அன்று நிறைவேற்றப்பட்டது. அரசியலமைப்பின் இவ்வளவு பெரிய, வெற்றிகரமான பயணத்தின் தலைவர் சாமானியரே. இந்தியாவில், பல கட்சி அரசியல் ஜனநாயகம் செழித்து, தேர்தல்கள் தவறாமல் நடைபெறுகின்றன, ஏனெனில் இது ஒரு ஜனநாயகத்தின் எதிர்காலத்தை தீர்மானிக்கும் சாமானியர்களின் வாக்குதான்!
