1975 ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ଯେଉଁ ଅଳ୍ପକିଛି ରାଷ୍ଟ୍ର ସମନ୍ବିତ ଶିଶୁ ବିକାଶ ସେବା(ଆଇସିଡିଏସ୍) କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଥିଲା ଭାରତ। 6ବର୍ଷରୁ କମ୍ ବୟସର ଶିଶୁ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ମାଆମାନଙ୍କୁ ପୁଷ୍ଟିକର ଖାଦ୍ୟ, ପ୍ରାକ୍-ବିଦ୍ୟାଳୟ ଶିକ୍ଷା, ପ୍ରାଥମିକ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟସେବା ଏବଂ ଟିକାଦାନ ଆଦି ସେବା ଯୋଗାଇ ଦେବାଥିଲା ଏହି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ। ପ୍ରଥମ ଅବସ୍ଥାରେ 5 ହଜାର ଅଙ୍ଗନୱାଡି କେନ୍ଦ୍ର ଖୋଲାଯାଇ ଯୋଜନା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା। କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ 7 ହଜାର ବ୍ଲକର 14 ଲକ୍ଷ କେନ୍ଦ୍ରରେ ଏହା କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହେବା ପରେ ବି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ମୌଳିକ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ ହୋଇପାରି ନାହିଁ।
ଶିଶୁ କଲ୍ୟାଣ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆଫ୍ରିକାର ଘାନା ଏବଂ ଟୋବାଗୋ ପରି ରାଷ୍ଟ୍ର ତୁଳନାରେ ଭାରତ କାହିଁକି ପଛରେ ରହିଛି ବୋଲି ଭାରତର କମ୍ପଟ୍ରୋଲର ଏବଂ ଅଡିଟର ଜେନେରାଲ (ସିଏଜି) ତାଙ୍କର ସର୍ବଶେଷ ରିପୋର୍ଟରେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠାଇଛନ୍ତି। ଆଇସିଡିଏସ୍ ପାଇଁ ଆସୁଥିବା ପାଣ୍ଠି ଶିଶୁ ବିକାଶ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ସାମିଲ ନଥିବା ଅନ୍ୟ ଯୋଜନାରେ ବିନିଯୋଗ କରାଯାଉଥିବା ଦର୍ଶାଇ ସିଏଜି ତା’ର ରିପୋର୍ଟରେ ଏଥିପାଇଁ ମହିଳା ଓ ଶିଶୁ ବିକାଶ ମନ୍ତ୍ରଣାଳୟକୁ ନିନ୍ଦା କରିଛି।
ଗତ କିଛିବର୍ଷ ହେଲା ଆଇସିଡିଏସ୍ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ପାଇଁ ବଜେଟରେ ବହୁତ କମ୍ ବ୍ୟୟ ବରାଦ କରାଯାଉଛି। 2016ରେ ବ୍ୟୟ ବରାଦ ପାଖାପାଖି 50 ପ୍ରତିଶତ କମାଇ ଦିଆଯାଇଥିଲା। ପୁଷ୍ଟିହୀନତା ସଂଖ୍ୟା ଦେଶରେ ବିପଜ୍ଜନକ ଭାବେ ବଢି ଚାଲିଥିବା ସତ୍ତ୍ବେ 2020 କେନ୍ଦ୍ର ବଜେଟରେ ଆଇସିଡିଏସ୍ ଯୋଜନା ବାବଦରେ ବ୍ୟୟ ବରାଦ 19 ପ୍ରତିଶତ କାଟ୍ କରାଯାଇଛି। କେତେକ ରାଜ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ଆର୍ଥିକ ହିସାବ କିତାବ ଦାଖଲ କରିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପାଣ୍ଠିର ପ୍ରକୃତ ଖର୍ଚ୍ଚ ଏବଂ ବିନିଯୋଗ ମଧ୍ୟରେ ତାଳମେଳ ନଥିବା ଜଣାପଡ଼ିଛି।
2019 ସେପ୍ଟେମ୍ବରରେ ଭାରତୀୟ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ଗବେଷଣା ପରିଷଦ (ଆଇସିଏମ୍ଆର୍) ପ୍ରକାଶିତ ଏକ ରିପୋର୍ଟ ଅନୁଯାୟୀ, 5 ବର୍ଷରୁ କମ୍ ବୟସର ଯେତେ ପିଲାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଘଟୁଛି ତାହାର 68 ପ୍ରତିଶତ ମୃତ୍ୟୁ ପୁଷ୍ଟିହୀନତା କାରଣରୁ ଘଟୁଛି। 35 ପ୍ରତିଶତ ପିଲାଙ୍କ ଶାରିରୀକ ବିକାଶ ହୋଇପାରୁ ନଥିବାବେଳେ 17 ପ୍ରତିଶତ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରସବ ପୂର୍ବରୁ ମୃତ୍ୟୁ ଘଟୁଛି। ଏହି ପରିସଂଖ୍ୟନରୁ ହିଁ ଏହା ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇ ପଡୁଛି ଯେ, ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ବ୍ୟୟବରାଦ କରାନଯିବା ଏବଂ ସୁପରିଚାଳନାର ଅଭାବ କାରଣରୁ ଏହି ଯୋଜନା କେତେ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇପଡୁଛି।