ഏത് ഭരണ വ്യവസ്ഥയുടേയും നല്ല ഭരണത്തിന്‍റെ രണ്ട് കണ്ണുകളാണ് ഉത്തരവാദിത്തവും സുതാര്യതയും. കൊളോണിയല്‍ യുഗത്തിന്‍റെ ഔദ്യോഗിക രഹസ്യ നിയമം എന്ന പഴുതിന്‍റെ മറയിലൂടെ പൊതു ജനങ്ങളുടെ പണം അതി രഹസ്യമായി കൊള്ളയടിക്കുവാനുള്ള വഴി തുറന്നിട്ട രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടികളുടെ നടപടിയിലൂടെ ഇന്നിപ്പോള്‍ രാജ്യത്ത് അധികാരം എന്നാല്‍ അഴിമതി എന്നായിരിക്കുന്നു . 1986ല്‍ സുപ്രീം കോടതി തന്നെ വ്യക്തമാക്കിയ ഒരു കാര്യമാണ് ഭരണ ഘടനയുടെ 19ആം വകുപ്പ് പൗരന്മാര്‍ക്ക് അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം നല്‍കുന്നു എന്ന കാര്യം. ഇനിയൊരു 19 വര്‍ഷക്കാലത്തേക്ക് ആ വിപ്ലവകരമായ നിയമത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും മാറ്റം വരുത്താമെന്ന് സര്‍ക്കാരുകള്‍ കരുതേണ്ടതില്ലെന്നും കോടതി വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അധികാരത്തിന്‍റെ ഇടനാഴികളിലെ അഴിമതിയുടെ ഇരുട്ടിനെ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനു വേണ്ടി ജനങ്ങളുടെ കൈകളില്‍ വെളിച്ചം നല്‍കിയ വിവരാവകാശ നിയമം എന്ന മഹത്തായ നിയമ നിര്‍മ്മാണം നടപ്പിലായി കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇന്ന് 15 വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ ഉത്തരവാദിത്തത്തിന്‍റെ അടിസ്ഥാന ശിലയില്‍ ഊന്നി കൊണ്ട് സുതാര്യമായ ഒരു ഭരണ സംവിധാനം കെട്ടി പടുക്കുവാന്‍ ഏതെങ്കിലും കേന്ദ്ര, സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍ ശ്രമങ്ങള്‍ നടത്തിയിട്ടുണ്ടോ എന്ന് നാം അന്വേഷിക്കുമ്പോള്‍ അത് തികഞ്ഞ നിരാശയിലേക്കായിരിക്കും നമ്മെ നയിക്കുക.
വിവരാവകാശ നിയമത്തെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനു പകരം വിവിധ പാര്‍ട്ടികളുടേതായ സര്‍ക്കാരുകള്‍ ഒക്കെയും ഓരോ ഘട്ടത്തിലും അതിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ സത്തയെ ഇല്ലാതാക്കുവാന്‍ വേണ്ടി പരസ്പരം മത്സരിക്കുകയാണ് ഓരോ ഘട്ടത്തിലും എന്ന് നമ്മള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു. വിവരാവകാശ നിയമത്തിന്‍റെ ഗുണങ്ങള്‍ പുറത്തു കൊണ്ടു വരുന്നതിനായി കഴിഞ്ഞ 15 വര്‍ഷങ്ങളില്‍ മൂന്ന് കോടിയിലധികം അപേക്ഷകളാണ് ലഭിച്ചിട്ടുള്ളതെങ്കില്‍ അതില്‍ വെറും മൂന്ന് ശതമാനം ആളുകള്‍ മാത്രമാണ് ആ നിയമത്തിനു കീഴില്‍ വിവരങ്ങള്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്! കേന്ദ്ര, സംസ്ഥാന തലങ്ങളിലുള്ള ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ കമ്മീഷനുകള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ 2.2 ലക്ഷം കേസുകളാണ് തീര്‍പ്പാകാതെ കെട്ടി കിടക്കുന്നത്. പരാതികള്‍ പരിഹരിക്കുന്നതിനായി കേന്ദ്ര കമ്മീഷന്‍ തന്നെ രണ്ട് വര്‍ഷത്തെ സമയമെടുക്കുന്നു എന്ന വസ്തുത ചൂണ്ടി കാട്ടുന്നത് ഇനിയും പിഴവുകളില്ലാത്ത ഒരു വ്യവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്നുള്ളതാണ്. 29 ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ കമ്മിഷനുകളില്‍ 9 എണ്ണങ്ങളില്‍ ജീവനക്കാരുടെ അപര്യാപ്തതയുണ്ടെങ്കില്‍, ക്ഷയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ വ്യവസ്ഥയിലേക്ക് കമ്മിഷണര്‍മാരെ നിയമിക്കുവാനുള്ള സുഗമമായ ഒരു പ്രക്രിയ ഉറപ്പാക്കണമെന്നുള്ള സുപ്രീം കോടതിയുടെ ഉത്തരവുകള്‍ ഒരു സര്‍ക്കാരും പാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നില്ല. ഓരോ വര്‍ഷവും 40 മുതല്‍ 60 ലക്ഷം വരെ വിവരാവകാശ അപേക്ഷകള്‍ പ്രവഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കവെ അതില്‍ 55 ശതമാനത്തിനും ഒരു പ്രതികരണവും ലഭിക്കുന്നില്ല. 10 ശതമാനത്തില്‍ കുറവ് അപേക്ഷകള്‍ മാത്രമാണ് അപ്പീലുകള്‍ക്കായി പോകുന്നത്. ഇതെല്ലാം തെളിയിക്കുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍ വകുപ്പുകളുടെ പഴഞ്ചന്‍ രീതികള്‍ ഇനിയും നമ്മെ വിട്ടു പോയിട്ടില്ല എന്ന വസ്തുതയാണ്!