കൊവിഡ് എന്ന മഹാമാരി ലോകത്തെ പിടിച്ചുലയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയത് മുതൽ ലോകം മരണത്തേയും ബന്ധപ്പെട്ട ആചാരങ്ങളെയും സാധാരണ രീതിയിലല്ല ഇപ്പോള്‍ കണ്ടു വരുന്നത്. അതിപ്പോള്‍ ഒരു അക്കമായി ചുരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. മഹാമാരിയുടെ തീവ്രത കണക്കാക്കാനുള്ള ഒരു അളവു കോലായും, പ്രതിരോധ ശേഷി കൈവരിക്കുന്നതിനു മുന്‍പ് എത്രപേര്‍ മരിച്ചു വീഴുമെന്ന് കണക്കാക്കുന്നതിനുള്ള കുറെ അക്കങ്ങളായും അവ മാറിയിരിക്കുന്നു. ചൈന പോലുള്ള രാജ്യങ്ങളില്‍ ഒരു ശതമാനത്തില്‍ താഴെ മാത്രമാണ് മരണമുണ്ടായിരിക്കുന്നതെന്ന കണക്കുകളില്‍ ആശ്വാസം കൊള്ളുന്നവരായി നിരവധി പേരുണ്ട്. തങ്ങള്‍ ഈ മരണത്തില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെടുമോ എന്ന് അന്തം വിട്ട് ഇരിക്കുന്നവരും ഉണ്ട്.
ഈ മരണ നിരക്കുകള്‍ ജനങ്ങള്‍ മരിച്ചു വീഴുന്ന ഭൂപ്രദേശങ്ങള്‍, അവരുടെ പേരുകള്‍, അവര്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന ഇടങ്ങള്‍ എന്നിവയടക്കം എല്ലാത്തിനേയും മറച്ചു വെക്കുന്നവയാണ്. ഇറ്റലിയില്‍ മരിച്ചവരുടെ ശരാശരി പ്രായം 78-ഉം അതിനു മുകളിലുമാണ്. എന്നാല്‍ അമേരിക്കയില്‍ അങ്ങനെ അല്ലെന്ന് മാത്രമല്ല കൂടുതലും കറുത്തവരേയാണ് അത് ബാധിക്കുന്നത്. തങ്ങളെ വിട്ടു പോയവര്‍ക്ക് വേണ്ടി അന്ത്യകര്‍മ്മങ്ങള്‍ പോലും ചെയ്യാനാവാതെ ഒറ്റപ്പെട്ട് വിലപിക്കുകയാണ് ജനങ്ങള്‍. ഇന്ത്യയിലെ അത്തരം ഒരു നഗരത്തില്‍ 65 വയസ്സുള്ള ഒരു രോഗിയെ നമ്പര്‍ 252 എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. അധികൃതര്‍ നിശബ്ദമായി ഈ മൃതദേഹം അടക്കം ചെയ്തപ്പോള്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു ബന്ധുവോ അടുപ്പക്കാരോ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാല്‍ തന്നെ ഈ മഹാമാരിക്ക് ഇരയായവരുടെ മൃതദേഹങ്ങള്‍ കുഴിച്ചിടുകയോ ദഹിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോള്‍ അത് അണുബാധക്ക് ഇടയാക്കും എന്ന് ഭയക്കുന്ന സമീപ വാസികളുടെ രോഷത്തില്‍ നിന്നും ഒഴിവാകുകയും ചെയ്യുന്നു. മരിച്ച ആളുടെ ജീവിതത്തിലെ ഓര്‍മ്മകള്‍ ദുഖത്തോടെ അയവിറക്കി കഴിയുന്ന കുടുംബങ്ങളുടേയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും വ്യക്തിപരമായ കാര്യമായി മാറിയിരിക്കുന്നു മരണം. രോഗം ബാധിച്ച് മരിച്ച ആളുകളുടെ മൃതശരീരങ്ങള്‍ ഇനിയും ഇങ്ങനെ അടക്കം ചെയ്തേക്കും. പക്ഷെ തീര്‍ച്ചയായും അത് ഒരു ഉള്‍ഭയത്തോടെ സർവ സന്നാഹങ്ങളും എടുത്ത് കൊണ്ട് തന്നെയായിരിക്കും.
ഈ മഹാമാരിയുടെ വ്യാപ്തിയെ കുറിച്ച് ഇനിയും മനസ്സിലാക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടി കഴിയുന്ന മറ്റ് സമൂഹങ്ങളെ പോലെ തന്നെ ഇന്ത്യന്‍ മനസ്സുകളേയും വേട്ടയാടുകയാണ് ജീവിതത്തെ കുറിച്ചും മരണത്തെ കുറിച്ചും ഉള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍. നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് എന്തായിരിക്കും സംഭവിക്കുക? മഹാമാരി വളരുകയാണോ അതോ തളരുകയോ? എത്ര പേര്‍ ശരിക്കും മരിക്കുന്നുണ്ട്?
തങ്ങളുടേതായ കാഴ്ചപാടുകളുമായി മുന്നോട്ട് വരാന്‍ സമൂഹത്തിന്‍റെ വിവിധ ശ്രേണികളിലുള്ളവരെ ഇത്തരത്തിലുള്ള പല ചോദ്യങ്ങളും അനുവദിക്കുന്നു. നിര്‍മ്മിത ബുദ്ധി ഉപയോഗിക്കുന്ന പകര്‍ച്ച വ്യാധി വിദഗ്ധരോ, ഗണിത ശാസ്ത്രഞ്ജരോ ആയിരിക്കാം ഒരു കൂട്ടര്‍. എഞ്ചിനീയര്‍മാരും മറ്റും ഈ പ്രശ്‌നത്തിന് തങ്ങളുടെ നൈപുണ്യത്തിന്‍റെ നിര്‍വചനങ്ങള്‍ നല്‍കുന്നു. പക്ഷെ ഇതൊന്നും ആരേയും വിവേകികള്‍ ആക്കുന്നില്ല. സമൂഹത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ കൊലയാളിയാണോ കൊറോണ വൈറസ്? അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ മരണ നിരക്കുകളെ അനുദിനം വീര്‍പ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാന്‍സര്‍, റോഡ് അപകടങ്ങള്‍, അതിരക്ത സമ്മര്‍ദ്ദം പോലുള്ള ജീവിത ശൈലീ രോഗങ്ങള്‍ എന്നിങ്ങനെ ഒക്കെ ഉള്ള മറ്റ് കാരണങ്ങളോ? ലോകത്ത് കൊറോണ ഇല്ലാതിരുന്ന സമയത്ത് അവ എത്രത്തോളം ആളുകളെ കൊന്നിരുന്നു? ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍ നമ്മുടെ ആകാശങ്ങള്‍ കറുത്തിരുണ്ടപ്പോഴും വായു മലിനമാക്കപ്പെട്ടപ്പോഴും ഗതാഗതം ഭ്രാന്തമായിരുന്നപ്പോഴും അല്ലെങ്കില്‍ നിരത്തിലിറങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പ് മദ്യപിച്ചിരുന്നപ്പോഴുമൊക്കെ എന്തായിരുന്നു എന്നൊക്കെയുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ ഇവിടെ ഉയരുന്നു.
ഇത്തരം അന്യ സ്മരണകളുടെ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ കണക്കു കൂട്ടുന്നതിനുള്ള അക്കങ്ങള്‍ ഒന്നും തന്നെയില്ല നമ്മുടെ പക്കൽ. ജനങ്ങള്‍ക്ക് പുറത്തിറങ്ങാന്‍ പറ്റാതായതോടെ റോഡുകളില്‍ അപകടങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുന്നില്ല. അടച്ചു പൂട്ടലിന്റേയും പൊലീസിന്റേയും കോപാഗ്നിയില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടുവാന്‍ പരക്കം പായുന്ന ഏതാനും കുടിയേറ്റ തൊഴിലാളികള്‍ റോഡുകളില്‍ കൊല്ലപ്പെടുന്നതൊഴിച്ചാല്‍. അതിവേഗം പാഞ്ഞുപോയ ഒരു വാഹനം തന്റെ മോട്ടോര്‍ സൈക്കിളില്‍ വന്നിടിച്ച് ഒരു പൊലീസുകാരന്‍ കൊല്ലപ്പെട്ട സംഭവം പഞ്ചാബില്‍ നിന്നും കേള്‍ക്കുകയുണ്ടായി. ഇത്തരം അസാധാരണമായ സംഭവങ്ങളൊഴിച്ചാല്‍ റോഡപകടങ്ങള്‍ തീര്‍ത്തും ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. ഇനി അത്തരം അപകടങ്ങള്‍ ഇല്ലെങ്കില്‍ പോലും നമ്മുടെ നാട്ടിലെ ആശുപത്രികളെല്ലാം തന്നെ അത്തരം രോഗികള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ വാതിലുകള്‍ കൊട്ടിയടച്ചിരിക്കുന്നു എന്നതിനാല്‍ മറ്റ് പോംവഴികളും ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. ഏതെങ്കിലും ആശുപത്രികള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ അവയില്‍ അടിയന്തിര ഘട്ട ചികിത്സ അല്ലെങ്കില്‍ ഒ പി വിഭാഗം എന്നിവയൊന്നും തന്നെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നില്ല. മിക്കവാറും ഇടങ്ങളെല്ലാം തന്നെ കൊവിഡ്-19 രോഗികളെ ചികിത്സിക്കാനായി നീക്കിവെച്ചിരിക്കയാണ്. കീമോതെറാപ്പി നല്‍കിയിരുന്ന കാന്‍സര്‍ രോഗികളെ പോലും വീടുകളിലേക്ക് അയച്ചിരിക്കുന്നു. ഡല്‍ഹിയിലേയും മറ്റും തെരുവുകളില്‍ ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടു പോകുവാന്‍ പോരാടുന്ന ആളുകളില്‍ പലരും ഇങ്ങനെ ഇത്തരം ആശുപത്രികളില്‍ നിന്നും പുറന്തള്ളിയവരാണ്. അപ്പോള്‍ കൊവിഡ്-19 രോഗികള്‍ക്ക് വേണ്ടി തയ്യാറെടുക്കുമ്പോള്‍ മരണപ്പെടുന്നവരുടെ എണ്ണം കുറയുന്നതായാണോ ലോകം കണ്ടു വരുന്നത്? മറ്റ് രോഗങ്ങളുമായി വരുന്നവരെ ആശുപത്രികള്‍ സ്വീകരിക്കാത്തതിനെ കുറിച്ച് അമേരിക്കയിലെ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥനോട് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം വസ്തുതാപരമായ രീതിയില്‍ പറഞ്ഞത് ഇതാണ് - കൊറോണ വൈറസ് അല്ലാതെ മറ്റൊരു കാരണവും ഇപ്പോള്‍ രോഗിയാവാന്‍ ഇല്ലാ എന്ന നിലക്ക് പിന്നെ എന്തിന് അവരെ ചികിത്സിക്കണം.
കണക്കു കൂട്ടിയെടുക്കുവാന്‍ കുറച്ച് സമയം എടുക്കുമെങ്കിലും ശരിക്കും അടച്ചു പൂട്ടല്‍ കൊണ്ട് ലോകത്ത് മരണ നിരക്ക് കുറഞ്ഞതായി യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടോ? ലക്‌നൗവിലെ ഒരു ശ്മശാനത്തില്‍ കഴിഞ്ഞ 30 ദിവസത്തിനുള്ളില്‍ 1100 ലധികം മൃതദേഹങ്ങള്‍ വന്നിരുന്നത് 800 ആയി ചുരുങ്ങിയതായി നിരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടു. ഡല്‍ഹിയിലെ ഒരു ശ്മശാനവും ഇതുപോലെ മരുഭൂമി പോലെ ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷെ മൃതദേഹത്തെ അനുഗമിക്കാവുന്ന ആളുകളുടെ എണ്ണത്തില്‍ നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ കൊണ്ടു വന്നതു കൊണ്ടാവാനും ഇടയുണ്ട്.
അപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ മരണ നിരക്ക് കുറഞ്ഞതില്‍ നിന്നും എന്താണ് ഒരാള്‍ക്ക് ആത്യന്തികമായി അനുമാനിക്കാവുന്നത്? ഇന്ത്യയില്‍ ഏറ്റവും അധികം ആളുകളെ കൊല്ലുന്നത് ഹൃദായാഘാതം അല്ലെങ്കില്‍ വിവിധ തരത്തിലുള്ള ഹൃദ്രോഗങ്ങള്‍ എന്നിവയാണ്. ക്രോണിക് പള്‍മണറി ഒബ്‌സ്ട്രക്റ്റീവ് ഡിസോര്‍ഡര്‍ (സി ടി ഒ ഡി) എന്നിവ പോലുള്ള ശ്വാസോഛ്വാസ തകരാറുകള്‍, ക്ഷയം, റോഡപകടങ്ങള്‍ എന്നിവക്കാണ് തൊട്ടടുത്ത സ്ഥാനങ്ങള്‍. ആശുപത്രികള്‍ എങ്ങനെ മറ്റു രോഗങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കണം എന്ന് സര്‍ക്കാര്‍ നല്‍കുന്ന പ്രോട്ടോക്കോളുകള്‍ എല്ലാം ഉള്ളപ്പോള്‍ തന്നെ അത്തരം രോഗങ്ങള്‍ തുടര്‍ന്നും ജനങ്ങളുടെ ജിവീതത്തെ ബാധിക്കുമെന്ന് ഏവരും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ആശുപത്രികള്‍ തങ്ങളുടെ സേവനങ്ങള്‍ നല്‍കുന്നതില്‍ അയവ് വരുത്തിയിട്ടുണ്ടെന്നുള്ള കാര്യത്തില്‍ സത്യത്തിന്റെ അംശമുണ്ട്. അതു കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ചെറിയ രോഗങ്ങള്‍ ഉള്ളവര്‍ ആശുപത്രികള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നത് നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുന്നത്. വീട്ടില്‍ തന്നെ വിശ്രമിക്കുക, നിങ്ങളുടെ ശരീരത്തിലെ പ്രതിരോധ ശേഷി രോഗം ഭേദമാക്കികൊള്ളും എന്നാണ് അവര്‍ക്ക് നല്‍കുന്ന ഉപദേശം. ശരീരത്തിന് വൈറസ് ബാധയില്‍ നിന്നും മുക്തി നേടാന്‍ കഴിയാതെ വരുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് രോഗി പരിശോധനക്കും തുടര്‍ന്നും ആശുപത്രിയില്‍ ചികിത്സക്കും പോകേണ്ടത്. ഗുരുതരമായി രോഗം ബാധിച്ചവരെ ഒഴിച്ച് മറ്റ് രോഗികളെ വീട്ടില്‍ തന്നെ നിലനിര്‍ത്തുന്നത് വിവേക പൂര്‍ണ്ണമായ കാര്യം തന്നെയാണ്. അമേരിക്കയില്‍ നടന്ന ഒരു പഠനത്തില്‍ തെളിഞ്ഞത് ഡോക്ടര്‍മാരുടെ സമരം രോഗികളിലെ മരണ നിരക്ക് കുറച്ചു എന്നാണ്. ഇത് ഒരു സമരത്തില്‍ നിന്നു മാത്രമുള്ള കണ്ടെത്തലല്ല. ലോകത്തിന്റെ വ്യത്യസ്ത ഭാഗങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ള 7 സമരങ്ങളിലെ കണ്ടെത്തലാണ്. ഈ രീതി നടപ്പില്‍ വരുകയാണെങ്കില്‍ തീര്‍ച്ചയായും പൊതു ജനാരോഗ്യത്തിനു മേല്‍ ഗുരുതരമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കും.
ഒരു രോഗി ഗുരുതരമായ അവസ്ഥയില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ മാത്രമേ ആശുപത്രിയില്‍ എത്തിക്കാവൂ എന്ന തത്വം പാലിച്ചാല്‍ മരണ നിരക്ക് കുറക്കാനാവും എന്നാണ് ആദ്യത്തെ അനുമാനം. നിരവധി കേസുകളില്‍ രോഗികള്‍ ആശുപത്രിയില്‍ ഉള്ളപ്പോളാണ് ഗുരുതരാവസ്ഥയില്‍ എത്തുന്നത്. രണ്ടാമതായി, രോഗ നിര്‍ണ്ണയം നടത്തുന്നതിനുള്ള പ്രോട്ടോക്കോളുകള്‍ കൂടുതല്‍ സുതാര്യമാക്കണം. ആവശ്യമില്ലെങ്കിലും എല്ലാം പരിശോധിക്കുകയും, നിരവധി തവണ പരിശോധിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്ന ഡോക്ടര്‍മാരുടെ രീതികള്‍ക്ക് രോഗികളെ വിട്ടു കൊടുക്കുവാന്‍ പാടില്ല. രോഗ പരിശോധനകള്‍ ഒരു തരത്തില്‍ ഒരു റാക്കറ്റിന്റെ ഭാഗമാണ്. പരിശോധനകള്‍ വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുവാനുള്ള പൊതു ജനാരോഗ്യ വിദഗ്ധരുടെ പരക്കം പാച്ചില്‍ അതു തന്നെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. അതേ സമയം തതുല്യമായ മികച്ച കണ്ടെത്തലുകള്‍ ലഭിക്കും റാന്‍ഡം സാമ്പിളിങ്ങിലൂടെ എന്ന് ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്ന മറ്റുള്ളവര്‍ പരിശോധനകളെ മെച്ചപ്പെട്ട രീതിയില്‍ വിശകലനം ചെയ്യണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നവരാണ്.
ഇങ്ങനെ കണക്കുകളെ സംബന്ധിച്ച് കുറെ കൂടി മെച്ചപ്പെട്ട വികാരം ഉള്‍കൊള്ളുന്ന ഈ സംഘമാണ് പരമ്പരാഗത കാരണങ്ങളായ ഹൃദ്രോഗങ്ങള്‍, അപകടങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയവയേക്കാള്‍ കുറവ് മരണ കാരണമേ കൊറോണ വൈറസ് ആകുന്നുള്ളു എന്ന് പറയുന്നവര്‍. അതിനാല്‍ ജീവിതവുമായി മുന്നോട്ട് പോകുവാനുള്ള ഒരു വഴി അധികൃതര്‍ കണ്ടെത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മൃതശരീരങ്ങള്‍ പോലും അണുബാധയേല്‍ക്കാനിടയുള്ള പുതിയ ലോക ക്രമത്തില്‍ അവസാന കടന്നു പോകലിന്‍റെ അനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ എന്നന്നേക്കുമായി മാറുവാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്.
