અન્નદાતા-અન્નપુર્ણા શિક્ષકઃ જાતે શાકભાજી વાવી મધ્યાહન ભોજનમાં પીરશે છે પૌષ્ટિક આહાર

વાયદપુરા ગામની પ્રાથમિક શાળાના આચાર્ય શાળાના લગભગ એક વિઘા ખેતર જેટલી જમીનમાં છેલ્લા 17 વર્ષથી શાકભાજી ઉછેરે છે. વિવિધ પ્રકારના ચોમાસુ અને શિયાળુ શાકભાજી ઉછેરી આ શાકભાજી મધ્યાહન ભોજનમાં પીરસે છે. આ ભગીરથ કાર્યમાં શાળાના અન્ય શિક્ષકો, ગામના ખેડૂતો અને શાળાના બાળકો મદદરૂપ બને છે.

વડોદરાઃ શહેરથી સાવ અર્ધા કલાકના અંતરે ભિલાપુર પાસે નાનકડું વાયદપુરા ગામ આવેલું છે. આ ગામની પ્રાથમિક શાળાના આચાર્ય, શાળાના લગભગ એક વિઘાના ખેતર જેટલી જમીનમાં છેલ્લા 17 વર્ષથી શાક વાડી ઉછેરે છે. વિવિધ પ્રકારના ચોમાસુ અને શિયાળુ શાકભાજી ઉછેરે છે. એમાં શાળાના અન્ય શિક્ષકો, ગામના ખેડૂતો અને શાળાના બાળકો મદદરૂપ બને છે. આ સંનિષ્ઠ શિક્ષકે અત્યાર સુધી શાળાના આંગણામાં ઉછેરેલી શાકવાડીમાંથી મળેલા ઉત્પાદનનો રેકોર્ડ પણ રાખ્યો છે. તે પ્રમાણે છેલ્લા લગભગ 17 વર્ષમાં તેમણે 8000 કિલોગ્રામ એટલે કે 80 ક્વિન્ટલથી વધુ શાકભાજીનું ઉત્પાદન કર્યું છે.

છોકરાઓને ભણાવવા ઉપરાંત આ ઉત્પાદન તેમણે મેળવ્યું છે. તેમણે છોકરાઓને તમામ પ્રકારના શાકભાજી ઓળખતા અને હોંશે હોંશે ખાતા કરી દીધા છે. એમની શાળા શાકવાડીમાં છોકરા ધરાઈને ખાય તો પણ વધે એટલું શાકનું ઉત્પાદન થાય છે, એટલે વધારાનું શાક તેઓ ગામની આંગણવાડીને આપે છે. જે કારણે ભૂલકાઓને પણ પૂરક પોષણનો લાભ મળે છે.

આ ઉપરાંત તેઓ રાજ્ય સરકારની, ગામ લોકોને શાળાઓ સાથે લાગણીના સંબંધથી જોડવા માટેની તિથિ ભોજન યોજના હેઠળ દર વર્ષે શાળામાં દાતાઓની મદદથી સરેરાશ 50 જેટલાં તિથી ભોજન યોજે છે. પરિણામે, ગામલોકો શાળામાં બાળકો સાથે જન્મ દિવસ, લગ્ન તિથિ, સ્વજનોની પુણ્ય તિથિ ઉજવતા થયા છે. બાળકોને વારે તહેવારે મિજબાની માણવા મળે છે.

શાકભાજી વાવી મધ્યાહન ભોજનમાં પીરશે છે પૌષ્ટિક આહાર

દેશના વડાપ્રધાને પોષણ તો દેશ રોશનનું સૂત્ર આપ્યું છે. જેને અનુસરીને ગુજરાત સરકારે ગતિશીલ સૂપોષણ અભિયાન આખા રાજ્યમાં શરૂ કર્યુ છે. નરેન્દ્ર ભાઈનો આ પ્રયોગ એક નવી દિશા દર્શાવે છે. નરેન્દ્ર ભાઈએ પોતાની સ્વયમ્ પહેલથી આ પ્રયોગ શરૂ કર્યો હતો. જે બાળકોના શાળામાંથી અપાતા બપોરના ભોજન તો વધુ સૂપોષક જ બનાવે છે, તેની સાથે આ પ્રયોગથી વિદ્યાર્થીઓ વિવિધ પ્રકારના શાકભાજીના છોડ, વેલાને ઓળખતા થયા છે. તેમને પર્યાવરણનું વાસ્તવિક શિક્ષણ મળ્યું છે. બાકી હાલ એવી પરિસ્થિતિ સર્જાઈ છે કે, ખેડૂતોના સંતાનો હવે શહેરવાસી બની ગયા હોવાથી ફળ, ફૂલ અને શાકભાજીની ઓળખ વિસરાઈ રહી છે. આકરા ઉનાળાના અણસાર વર્તાઈ રહ્યા છે. તો પણ, હાલની ઘડીએ નરેન્દ્ર ભાઈની પ્રાથમિક શાળા ખેતરના ખોળે રમતી હોય એવું રળિયામણું દૃશ્ય જોવા મળે છે. અત્યારે તેમની શાળાનું આંગણ રીંગણ, ટામેટા, દૂધી, ગલકા, ફ્લાવર, કોબીજ, ગાજર, મૂળા, બીટ, ધાણા, મરચાં, પાલક, મેથી અને સુવા જેવા 14 પ્રકારના શાકભાજીના વાવેતરથી લીલુંછમ છે. શાકભાજીની આટલી વિવિધતા તો શાકવાળાની દુકાનમાં પણ જોવા મળતી નથી. શાળાના આંગણમાં શાકભાજીના ઉછેર અને મધ્યાહન ભોજનમાં પીરસાતી વાનગીઓમાં એના સમાવેશથી એક અણધાર્યો ફાયદો થયો છે.

ઇકો ક્લબની પ્રવૃત્તિના ભાગરૂપે શાળાના આંગણમાં અને વાડની ગરજ સારતી પ્રાંગણ દિવાલને અડીને ઔષધીય બાગ ઉછેર્યો છે. જેમાં લીમડો, મીઠો લીમડો, કુંવાર પાઠું, પાન ફૂટી, આમળા, લીંબુ, સેવન, કદમ, ફુદીનો, અજમો, નીલગીરી, જામફળ, જાસૂદ, સિંદુરી અને બદામના ઔષધીય અને વિવિધ રીતે ઉપયોગી વૃક્ષો લહેરાઈ રહ્યા છે. શાળાનું જૂનું, નળિયા વાળું મકાન અને આસપાસ વિશાળ ખુલ્લી જગ્યા હતી. એ યાદોંને વાગોળતા નરેન્દ્રભાઇ એ જણાવ્યું કે, એ જમીન પુષ્કળ ઝાડી ઝાંખરા ઉગતા અને બાળકોને સાપ જેવા સરીસૃપોનો ભય રહેતો. વાયદપુરા ખેતીવાડી વાળું ગામ છે. ઉત્સાહી ગ્રામજનોનો સહયોગ મળ્યો. જમીન સમતળ કરી અને શાકવાડી ઉછેરવાનું શરૂ કર્યુ. આજે પણ ગામલોકો ચોમાસાની શરૂઆતમાં પોતાના ટ્રેકટરથી આ જમીન ખેડી આપે છે. બિયારણ પણ આપે અને કેટલુંક બિયારણ હું સ્વખર્ચે લાવું છું, ઇકો ક્લબના ભંડોળમાંથી ખરીદું અને એ રીતે મારો પ્રયોગ આગળ વધે છે.

બાળકોને શાકભાજી સીધે સીધા ખાવા પસંદ નથી આવતા. એટલે તેઓ દૂધીને છીણીને ખીચડીમાં નંખાવી, દૂધીના મૂઠિયાં, ઢેબરાં બનાવવા, ઉંધીયું બનાવવું, ગામની ડેરીમાંથી દૂધ મેળવી દૂધી કે ગાજરનો હલવો બનાવવો, પાલકના પાન મોટા થવા દઈ પાલકના પાત્રા બનાવવા જેવા અવનવા વાનગી પ્રયોગો કરે છે. જેનાથી બાળકોમાં શાકભાજી ખાવાની અભિરુચિ કેળવાઈ છે. આ ખેતી માટે તેઓ છાણીયું ખાતર વાપરે છે, એટલે બાળકોને સાત્વિક શાકભાજી ખાવા મળે છે. વાનગીઓમાં શાકભાજીના ઉપયોગના પ્રયોગો કરતા તેઓ જાતે સારા રસોયા બની ગયા છે. પાલક પનીર જેવી ખાસ વાનગીઓ તેઓ જાતે જ રાંધે છે.

શિક્ષણની પૂરતી કાળજી લઈ સાથી શિક્ષકોની મદદ અને ગ્રામવાસી ખેડૂતોના સહયોગથી તેઓ આ પ્રવૃત્તિ, આત્મઆનંદ માટે સ્વૈચ્છિક રીતે કરે છે. જાણ્યે અજાણ્યે તેઓ રાજ્ય સરકારના પોષણ અભિયાનને વેગ આપી રહ્યા છે. તેમની શાળામાં મોટાભાગના બાળકો એસ.સી. અને એસ.ટી. સમુદાયના, એકદમ ગરીબ, ખેત મજૂર કે અન્ય પ્રકારની મજૂરી કરનારા પરિવારોના છે. આ પરિવારોના વંચિત બાળકો વિવિધ પ્રકારની શાકભાજી આ વાડીને લીધે ખાઈ શકે છે.

કદાચ એમની કામગીરીની પૂરતી નોંધ લેવાઈ નથી, એટલે એમને શ્રેષ્ઠ શિક્ષકનો એવોર્ડ મળ્યો નથી. જો કે, આ શાળામાં ભણીને હવે પોતાના જીવનમાં સ્થિર થયેલા પૂર્વ વિદ્યાર્થીઓ શાળામાં આવે ત્યારે કહે છે કે, સાહેબ તમે ખવડાવ્યા એ શાકભાજી અને વાનગીઓ આજે પણ યાદ આવે છે. આ સાંભળીને તેમને શ્રેષ્ઠ શિક્ષકનો એવોર્ડ મળી ગયાનો આનંદ થાય છે.