তিনিচুকীয়া, ১৩ এপ্ৰিল :বৰ্তমান সমাজত বীণ, ঢোতং, সুতুলি আদিৰ দৰে কিছুমান থলুৱা লোকবাদ্যৰ ব্যৱহাৰ অতি সীমিত হৈ আহিছে (Mythological folk instruments of Assam)৷ আজিৰ প্ৰজন্মৰ বহুতৰে বাবে আকৌ এই লোকবাদ্যবোৰ অচিনাকী । কিছুমান লোকবাদ্য এতিয়া গাঁৱে-ভূঞে থকা আঙুলিত হিচাপ কৰিব পৰা বয়োজ্যেষ্ঠ লোকেহে জীয়াই ৰখাৰ চেষ্টা অব্যাহত ৰাখিছে (Efforts to promote folk instruments)৷ তেনে সময়তে হাতত বীণ, ঢোতং আৰু বজাল বাঁহৰ সুতুলি লৈ বিহুৰ অপেক্ষাত আছে দুগৰাকী সংস্কৃতিৰ সাধক ।
সেই দুগৰাকী লোকশিল্পী হৈছে তিনিচুকীয়া কৰদৈগুৰিৰ বিৰেশ্বৰ মৰাণ আৰু হৰিৎ মৰাণ । ইতিমধ্যে বিহুৰ অনুষ্ঠানকে ধৰি বহু কাৰ্যসূচীত অংশ লৈ পৌৰাণিক লোকবাদ্যসমূহ আৰু গীত পৰিৱেশন কৰি যথেষ্ট সমাদৰ লাভ কৰিছে । দুয়োগৰাকী শিল্পীয়ে ৭০ বছৰ উৰ্ধৰ যদিও লোকবাদ্যসমূহৰ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰত গুৰুত্ব দিবলৈ এৰা নাই (Tinsukia artist tried to promote folk instruments)।
গৰু, ম'হ ৰখীয়া হৈ থাকোতে ডেকাকালত বীণ, ঢোতং আদি বজাইছিল বিৰেশ্বৰ মৰাণ আৰু হৰিৎ মৰাণে । লগতে সন্ধিয়া গাঁৱত ঘৰে ঘৰে বীণ বজাই ফুৰিছিল । সেই অভ্যাস আজিও সলনি হোৱা নাই দুয়োগৰাকী শিল্পীৰ । বিহুৰ বাবে দুয়োগৰাকী শিল্পী পৌৰাণিক লোকবাদ্যসমূহ লৈ পুনৰ ৰাইজক আমোদ দিবলৈ সাজু হৈছে ।